In de periode van 1996 tot 2009 zat ik als drummer in Rockband Kalamazoo (link naar de oude website). Een band waar we met z'n allen veel geleerd en ook veel gedaan hebben en een deel ervan was het uitwerken van eigen nummers. Uiteindelijk maakten we de (achteraf bekeken slechte) keus om ons toe te leggen op covers, maar het proces om eigen werk uit te werken en echt iets te creeëren is iets wat toch altijd is blijven trekken.
Voormalig bassist en zanger Arie Kiep en voormalig gitarist Aart Vroegop besloten dat het tijd was om te gaan werken aan een vervolg van het oude Kalamazoo en al pratend kwamen ze op het idee om docu-rock te gaan maken, wat neerkomt op een audiovisueel spektakel met als basis een aantal eigen nummers van Rockband Kalamazoo en zo was het concept geboren:
Voorbereidingen werden getroffen en in april 2017 kwam de boel definitief op gang toen we met z'n drieën onder het genot van biertje in de Zaltbommelse Stadsbrouwerij bij elkaar waren om te babbelen over de muzikale invulling van dit project. Medio 2018 bleek het 'audiovisuele spectakel' toch in verband met de achterliggende technische dingen wat te hoog gegrepen om dat uit het niks neer te kunnen zetten, dus besloten we het vanaf de grond af aan rustig op te bouwen.
De 'normale' manier van muzikanten met een instrument/versterker en drums op het podium wat bij een optreden allemaal uitversterkt wordt en waar een deel van het geluid terug komt via een paar monitor speakers zodat je elkaar kunt horen zou komen te vervallen, omdat naast de live gespeelde partijen hier en daar ook andere dingen mee zouden moeten gaan lopen en dan kun je muzikaal denken aan een extra gitaarpartij of een zang die gedubbeld is maar ook aan diverse geluidseffecten én natuurlijk het visuele deel van de show waarbij beelden via een beamer op een scherm geprojekteerd worden.
De factor 'timing' is daarbij leidend en daarom zijn we begonnen te repeteren met een in-ear monitorset, waarbij elk bandlid afzonderlijk een eigen mix kan maken van het monitorgeluid en waarbij dan ook een zogenaamde clicktrack mee loopt. Zo'n clicktrack is niks meer of minder dan een computer die de maat aangeeft en het enige wat je als band hoeft te kiezen is het geluidje wat je er voor gebruikt, want dat kan in principe van alles zijn. Het kan een koebel zijn of ander percussieinstrument, maar meestal is het een klik en vandaar ook... de naam clicktrack.
Dat je vervolgens op zo'n clicktrack van alles in kunt spelen wat in een live situatie met de band mee draait is dan de volgende stap, maar voorlopig ligt de fucus dus nog even op het werken met de clicktrack en dat er op die manier een solide basis voor een nummer ontstaat waar je daadwerkelijk iets op kunt bouwen. Om een voorbeeld te geven: als er tijdens een optreden een couplet of deel er van wordt overgeslagen en je luistert als muzikanten naar elkaar, dan zal het publiek er weinig of niks van merken omdat je zo'n foutje probleemloos onderling op kunt vangen. Een solo die korter of langer is dan van te voren afgesproken is in zo'n geval ook nooit een probleem, maar in het geval dat er eerder opgenomen muzikale partijen meedraaien en/of video mee loopt... dan is het ineens een ander verhaal en MOET je dus als band alles elke keer 100% doen anders werkt het niet.
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken wijzigde in deze periode de werknaam naar Kalamazoo Revisited, waarna we later toch weer voor de oude bandnaam Kalamazoo kozen en die is vanaf begin 2019 definitief. De reden daarvoor is dat je je best kunt gaan doen om een andere bandnaam te gaan verzinnen maar dat het toch een verlengde is van een eerder geheel, al is dat dan in een iets andere samenstelling en technisch gezien op een iets andere manier.
In deze hoedanigheid speelden we op 23 maart 2019 een eerste optreden en daarmee eigenlijk een soort try-out in De Burcht van Haeften in Haaften als voorprogramma van de band Spark of Sanity.
Het werken met de clicktrack ging goed, het aansluiten van onze eigen spullen gecombineerd met een PA werkte ook goed en het enige waar ik op dit momennt nog niet mee uit de voeten kan is het setje in-ears. Dat is eigenlijk een kleine koptelefoon waarvan je de dopjes echt IN je oren doet. Het voordeel hiervan is dat omgevingsgeluid gedempt wordt en dan je op die manier niet alleen een betere mix kunt maken, maar dat die mix qua volume ook veel zachter kan dan wat je normaal aan herrie op een podium hebt.
Je hoort daardoor dingen uiteindelijk beter en het spaart ook nog eens je gehoor, want vergis je niet... Het lijkt in een zaal soms misschien een hoop herrie als je in het publiek staat, maar vaak is het op het podium net zo erg of soms zelfs erger. De in-ears die ik pas de laatste repetitie voor het eerst kon gebruiken bleken niet lekker in m'n oren te blijven zitten en klonken daarnaast heel blikkerig met weinig tot geen laag. Dat komt waarschijnlijk omdat ik ze niet goed in m'n oren had gedrukt, maar ik vond de laatste repetitie voor een optreden en het optreden zelf niet echt een plaats en tijd om daar mee te gaan experimenteren, dus heb ik gewoon de koptelefoon gebruikt die ik tot dat moment al gebruikte en die op zich goed werkt.
Spark of Sanity bleek muzikaal een heel leuk bandje met leuke leden waar we goed mee samengewerkt hebben en ik vond deze avond persoonlijk in alle opzichten een plus. Een plus met een aantal leermomenten, want ik had door het monitorsysteem waarmee je jezelf eigenlijk een beetje afsluit van de rest van de wereld het idee dat je misschien van het publiek weinig of niks mee zou krijgen, maar dat bleek gelukkig allemaal mee te vallen. Door alle technische dinigen verschijnen er wel 40.000 kabels meer op het podium (bij wijze van spreken) en het is nog even een kunst die redelijk netjes weg te werken zodat er ook nog iets van bewegingsruimte over blijft zonder dat je achter allerlei kabels blijft hangen. Voor mij natuurlijk niet van toepassing, maar Aart en Arie moesten echt wel opletten en dat is tijdens een optreden gewoon niet lekker. Kortom: we rommelen, experimenteren en repeteren lekker verder en op naar het volgende optreden...
Dat zou in de zomer van 2019 plaats vinden en daar bleek dat we onze plek al meer hadden gevonden en vanaf die tijd zijn we ook weer begonnen met het schrijven en uitwerken van eigen nummers. Dat is... tot Covid19 de kop op stak en begin 2020 Nederland binnen wandelde. Vanaf dat moment gingen zo'n beetje alle gelegenheden waar we zouden kunnen spelen op slot en besloten we ook voor onze eigen veiligheid de oefenruimte maar even te laten voor wat het is. Dat 'even' is op het moment van dit schrijven (eind 2020) nog steeds en het ziet er voorlopig niet naar uit dat daar verandering in komt.
Na wat experimenteren en werken aan eigen nummers die naar mijn gevoel net zo snel opgestart werden als dat ze in de prullenbak verdwenen en een uitstapje om als INXS tributeband verder te gaan viel begin 2023 het doek voor Kalamazoo Revisited. Om allerlei verschillende redenen en waar ik hier ook niet allemaal persé op in wil gaan, maar het komt er in het kort op neer dat de drive voor iedereen verschillend was en er simpelweg geen manier te vinden was om er van te maken wat we in eerste instantie allemaal erg graag wilden. Dingen veranderen blijkbaar en in principe is dat goed, want ook nu komt er ruimte voor iets anders. Wat dat ook moge zijn...
|
|
|
| 