Zondag 28 november 2010 - Weekend update:
In een tijd waar het allemaal niet even lekker loopt in m'n leven was ik gisteren toch wel weer even heel erg gelukkig: we zijn namelijk met vier man opgesloten in een oefenhok en damn... wat was dat lekker! Oh, en om schunnige gedachten van bepaalde lezers gelijk maar de kop in te drukken zal ik er gelijk bij zetten dat het om een eerste repetitie met een nieuwe band ging.
Natuurlijk is het aftasten als je voor het eerst met elkaar samen speelt, natuurlijk moet je dingen afspreken, delen van nummers een paar keer herhalen voor ze een beetje gaan lopen, gaan er dingen mis en soms zelfs heel erg mis, maar ja... boeiend. Bij deze eerste repetitie bleek gewoon dat de potentie behoorlijk aanwezig is, net als een behoorlijke hoeveelheid energie om er ook echt iets van te maken.
Betekent het dan dat ik nu ineens een bandje gevonden heb wat door gaat breken? Nee, echt niet want het is een band zonder pretenties cq ambities. Gewoon lekker spelen, lol maken en toch iets neerzetten wat super strak is. Na wat babbelen met de bandleden afzonderlijk bleek na de eerste ontmoeting van vandaag al dat de zin om er iets leuks van te maken behoorlijk aanwezig is, dus de kans is groot dat dit clubje in de loop der tijd met een bandnaam hier voorbij gaat komen. Persoonlijk heb ik er in ieder geval echt mega zin in en is het niet voor niets geweest dat ik al een tijdje uitkeek naar deze dag.
Vandaag is het ook ongeveer een maand geleden dat PV and The Heartbeats stopte te bestaan, maar sinds dien zijn er wat kleine ontwikkelingen binnen dit bandje. Er stond min of meer nog een optreden gepland en we hebben deze gelegenheid aangegrepen als 'afscheidsconcert'. Maar ja, daar moet je natuurlijk dan nog wel even voor repeteren en de eerste repetitie daarvoor was vandaag. Naar m'n gevoel liep het eigenlijk hartstikke lekker, want als je nagaat dat we voor de zomer voor het laatst in de repetitieruimte te vinden waren en sinds dien gewoon niks gedaan hebben... We gaan hier iets leuks van maken, dat is wel zeker.
Vrijdag 26 november 2010 - Vrijdag:
Vrijdag... Vrije dag? Het lijkt er wel op, maar dat is vaker niet het geval dan wel. Vandaag kon ik tussen alle drukke werkzaamheden door even naar de tandarts om het vervolgtraject te gaan bespreken en hij was een tevreden man nadat hij alles geïnspecteerd had. Er zijn twee kleine plekjes die nog wat tijd nodig hebben om echt helemaal te genezen en dan kan begin volgend jaar de derde fase beginnen, namelijk het terug plaatsen van de kiezen in m'n onderkaak.
Voor dat écht helemaal klaar is zal het nog wel even duren, want gezien de tarieven kan ik het eenvoudigweg niet betalen om alles in één keer op te laten knappen. Okee, in plaats van de door mij gekozen implantaten zijn er ook goedkopere oplossingen mogelijk maar naar mijn mening blijf je dan toch aan het tobben en dat schiet natuurlijk niet op.
En zo is ook aan deze werkweek weer een einde gekomen, maar het belooft een lekker weekend te worden met wat muzikale activiteiten waar ik behoorlijk naar uitkijk en ik hoop dat het me weer eens een berg energie zal geven. Qua vermoeidheid waar ik eerder over schreef gaat het nu een stuk beter, maar om nou te zeggen dat ik mezelf de oude energieke ik voel... nee, dat ook weer niet. Maar goed, dat komt wel weer volgens mij...
Maandag 22 november 2010 - Zaltbommel:
Wat valt er te schrijven over Zaltbommel? Nou, op zich een hoop maar dit keer gaat het eigenlijk meer om onze burgemeester die de stad weer eens op de kaart gezet heeft. De eigenaar van het Blokker filiaal hier in de binnenstad wilde afgelopen vrijdag zijn opbrengst naar de bank brengen, maar werd op dat moment overvallen. In een reflex deelde hij een karatetrap uit aan de overvaller die het dichtst bij hem stond en raakte die daarbij vol in het gezicht. De andere overvaller vluchtten daarop het park in.
Vandaag staan op zo'n beetje elke nieuws site op internet kreten als 'Burgemeester juicht geweld tegen overvallers toe' en hij schijnt zelfs letterlijk gezegd te hebben 'sla ze maar verrot'. Een voorbeeld van één van de vele artikelen die vandaag op internet verscheen en in dit geval is de bron de site van Elsevier:
'Sla ze maar verrot.' Dat is de reactie van Burgemeester Albert van den Bosch (VVD) van Zaltbommel over een winkelier die overvallers met een karatetrap heeft verjaagd. 'Geweldig dat mensen dat doen.'
De eigenaar van een Blokker-filiaal in Zaltbommel heeft afgelopen vrijdag overvallers verjaagd door ze een karatetrap te verkopen. De burgemeester is enthousiast over de actie. 'Sla ze maar verrot,' aldus Van den Bosch.
Vuurwapens
De burgemeester van Zaltbommel is laaiend enthousiast over het besluit van de eigenaar van het Blokker-filiaal om zichzelf te verdedigen. De man werd door drie overvallers belaagd toen hij de dagopbrengst van zijn zaak wilde storten bij de Rabobank aan de Boschstraat.
In plaats van zijn geld aan de daders, die vuurwapens bij zich hadden, te geven, gaf hij een van hen een karatetrap, waarna de overvallers wegvluchtten.
Geweldig
‘Geweldig dat mensen dat doen,’ zegt Van den Bosch in een eerste reactie op de overval. 'Het blijkt te werken.’ Van den Bosch laat weten dat hij zijn eigen hockeystick thuis op een strategische plek heeft klaarstaan, en dat hij die in voorkomende gevallen ook zal gebruiken.
Bedreigd
De burgemeester kwam begin dit jaar in het nieuws toen bleek dat hij werd bedreigd door Marokkaans-Nederlandse jongeren.
Nadat een buurthuis voor Marokkanen in januari werd ontruimd omdat winkeldieven zich er schuilhielden, braken onlusten uit. De burgemeester keurde de ongeregeldheden af en werd vervolgens persoonlijk bedreigd.
Nu heeft onze burgemeester op zich wel een punt, want hier werd uit noodweer gehandeld maar het kan natuurlijk nooit zo zijn dat mensen uit wraak dit soort acties ondernemen of totaal voor eigen rechter gaan spelen. Dan is het eind pas echt zoek en loopt zo meteen iedere malloot met een vuurwapen te zwaaien zodra het hem of haar niet zint. We leven hier wat dat betreft gelukkig niet in een land als de VS waar de wapenwet een stuk soepeler (lees: naar mijn mening té soepel) is, maar we hoeven dit soort dingen als overvallen, inbraken en weet ik wat nog meer natuurlijk als maatschappij niet te pikken.
Om er nog maar een cijfer bij te halen: vandaag was ook in het nieuws dat er jaarlijks 360 huishoudens worden overvallen. Huishoudens... dus niet eens winkels, tankstations of wat dan ook want dat zijn er een stuk minder omdat de overvallers weten dat de beveiliging daar veel beter is. Maar goed, 360 per jaar... dat is gewoon gemiddeld één overval per dag op een huishouden. Als je dat soort cijfers ziet is het misschien helemaal niet zo gek om hier als maatschappij paal en perk aan te stellen en helaas kan dat maar op één manier.
Zondag 21 november 2010 - Weekend update:
Een bijna ongekende vermoeidheid heeft zich de afgelopen dagen van me meester gemaakt. Ik lig niet eens voor m'n eigen doen, maar ook in het algemeen super vroeg op bed, slaap gelukkig heel goed maar ben als ik eenmaal m'n mandje uit ben toch weer verrot. Het zullen de zorgen zijn van de afgelopen maanden die er nu uit komen en ik laat het dan ook maar gewoon gebeuren door verder zo min mogelijk te doen. Als ik het ga vergelijken met het begin van dit jaar, dan ben ik al lang blij dat ik in ieder geval kan slapen.
Gisteren naar Eindhoven geweest voor een repetitie met de band en ondanks dat ik op momenten behoorlijk wat moeite had om me te concentreren (niet strak, stokken uit m'n handen laten vallen tijdens het spelen enzovoort) liep het eigenlijk best goed. We zijn nu op een punt aangekomen dat de eerste nummers zo goed als af zijn en het is gewoon lekker werken om dingen af te maken. Iets wat we echt met z'n allen doen en dat voelt goed. Voorzichtig zijn we inmiddels ook over een bandnaam aan het nadenken, dus dat geeft toch wel aan dat we op de goede weg zijn... :-)
Vandaag was weer zo'n dag van bij komen en heb ik bijzonder weinig gedaan. Goed... een nieuwe video-recensie online gezet op Muzikantenplaza (maar die had Léon eerder al gemaakt), de opnames van de repetitie van gisteren geknipt uit het geheel en online gezet voor de mannen, een beetje met de nieuwe versie van deze site zitten klooien, m'n pa die samen met z'n vrouw een bakkie kwam doen en in de tuin nog even bij m'n maatje wat dingetjes bijgewerkt omdat ik daar nog niet aan toe was gekomen. Wel bezig maar niet inspannend en ik heb op het ogenblik wel het idee dat het ietsje beter gaat, maar hoe zich dat de komende week gaat ontwikkelen wacht ik rustig af.
Donderdag 18 november 2010 - Kloteweek:
Vandaag stelde ik voor de gein de vraag bij de planning of we het voor deze week niet voor gezien konden houden, want het loopt deze week op één of andere manier gewoon even niet. Er zijn deze week al wat minder leuke dingen naar voren gekomen, maar vandaag liep het bijvoorbeeld met het werk echt voor geen meter en het lijkt bijna een stelregel dat als het aan het begin van de dag niet loopt, dat het dan de rest van de dag tegen zit. Maar goed, nog één dag te gaan en dan hoop ik op een leuk weekend en dat de volgende week minder verrassingen in petto zal hebben.
Over Rakker... Gisterenavond belde ik rond een uur of tien naar de dierenarts omdat ik toen al een uur samen met Rakker op de grond voor de kachel lag en het helemaal niet goed met hem ging. Rond kwart voor elf was de man hier en het bleek een hele aardige kerel die natuurlijk zijn werk komt doen, maar toch ook op een bepaalde manier wel begaan was met het lot van m'n vriendje. Toen de prik van de verdoving eenmaal werkte kreeg Rakker de laatste injectie waarbij in principe alle activiteiten in de hersenen worden stilgezet. Vitale functies vallen dan uit en het dier zou dan moeten overlijden, maar Rakker had hier blijkbaar nog geen tijd voor. Hij kreeg een tweede injectie en na enige tijd klopte zijn hartje nog steeds. "Letterlijk een hele taaie rakker" zei de dierenarts nog en uiteindelijk zou hij pas na het krijgen van een derde injectie de moed op moeten geven. Kwart voor twaalf was het klaar...
Zwaar klote... Een andere omschrijving heb ik er op dit moment even niet voor, maar de dierenarts gaf aan dat het toch wel de juiste beslissing was. Een kat is van nature taai en zal niet snel aangeven dat hij ergens last van heeft, maar dit was toch wel een uitzonderlijk geval en blijkbaar heeft hij zich al een behoorlijke tijd over zijn pijn en ellende heen kunnen zetten. Rakker was altijd nog enthousiast als ik thuis kwam, was altijd in de buurt om aandacht te krijgen en als hij die niet kreeg dan vroeg hij er wel om. Hij at zoals hij altijd al deed (veel dus...), deed zijn behoefte en tja... dat deed hij de laatste tijd ook nog wel eens in huis in plaats van in de bak omdat hij die door zijn gestrompel gewoon niet altijd meer haalde. Maar ja, lekker belangrijk. Gewoon opruimen, goed schoonmaken en klaar is de boel weer.
Op die manier heeft hij toch een mooi leven gehad, ook in de afgelopen drie maanden waarin hij eigenlijk behoorlijk ziek was en het telefoontje van gisteren uitstellen zou alleen maar letterlijk uitstel van executie zijn. Het belangrijkste is dat hem de ergste pijn preventief ontnomen is, want ik had voor mezelf gesteld dat hij best ziek mocht zijn maar dat het wel praktisch en waardig moest blijven. Dat hier voor een kat dan een redelijk intensieve verzorging aan hing, dat heb ik altijd met liefde gedaan en zo heeft hij een mooie oude dag gehad zonder stress.
Vandaag heb ik hem bij thuiskomst begraven, want om rond twaalf uur 's nachts nog in de tuin te gaan graven leek me niet echt een praktisch idee. Het moment op zich was toch zwaarder dan ik verwacht had, al geeft het (misschien) op een vreemde manier toch een soort voldoening om zo'n graf te graven en het ook zelf weer te sluiten. Dezelfde armen waar hij 16 jaar geleden als hummeltje op zat toen hij voor het eerst even naar buiten mocht droegen hem vandaag naar zijn laatste rustplaats. Ik zal hem missen...
Woensdag 17 november 2010 - Rakker:
De dierenarts is net de deur uit. Voor 16 jaar was hij m'n beste vriend, en nu is het over...
R.I.P maatje...
Dinsdag 16 november 2010 - Een goed begin...:
Een goed begin is het halve werk. In dat geval ben ik volgens mij de rest van de week van huis ofzo, want met m'n werk ging het vandaag écht goed mis. Dat begon vanmorgen al toen ik bezig was een vracht brede platen te laden die bestemd waren voor Zuid Afrika en gelost moesten worden in de haven van Antwerpen. Na alle voorbereidingen om de platen te kunnen laden ging die vracht ineens niet door en had ik de voorbereidingen dus niet alleen voor niks gedaan, maar kon ik ze ook nog eens ongedaan gaan maken...
Uiteindelijk kon ik pas even na achten vertrekken met m'n auto dus in de normale (smalle) stand en gelijk luisterde ik naar het nieuws en de verkeersinformatie omdat ik richting Vlissingen moest. In de A58 ligt de Vlaketunnel en die was afgesloten voor alle verkeer omdat het wegdek daar 15 cm omhoog gekomen was. Het verkeer werd ter plaatse omgeleid, maar gisteren gaf dat van beide kanten files van zo'n 13 km en dan heb je natuurlijk nogal een dot vertraging. Maar goed, dat leek allemaal mee te vallen met een vertraging van zo'n 18 minuten, dus koos ik er voor om gewoon maar die kant op te gaan.
Het was echt héél mistig en de snelweg A59 stond helemaal vol, dus ging ik maar binnendoor via Zevenbergen om daar de A17 op te gaan en zo richting Roosendaal en Bergen op Zoom te rijden. Onderweg liep het niet eens zo onaardig en op het stuk van Bergen op Zoom richting Vlissingen was het een kwestie van de snelheid aanpassen en de boel goed in de gaten houden, want ergens zou die file ineens uit de mist opduiken en het is natuurlijk zaak om dat tijdig in de gaten te hebben.
Zonder problemen stopte ik aan het eind van de file met collega chauffeurs voor en achter me die zich ook keurig hadden aangepast en toen... ging het mis op de linker rijstrook. De eerste auto die aan kwam rijden kon het nog net aangeremd krijgen, maar daarna volgden nog een paar auto's tot uiteindelijk de laatste vol achterin de file reed, met de linker voorkant een personenwagen raakte en door de klap met de rechter zijkant tegen m'n auto aan kwam en daarna tot stilstand kwam. Wat een klap... Alles stond stil, dus snel een veiligheidshesje aangedaan en de auto uit om te kijken of er geen persoonlijk letsel was en dat bleek gelukkig niet het geval. Maar goed, ik was op de rechter rijstrook de enige met schade dus besloot ik het spul maar een klein stukje vooruit te rijden en ook op de linker rijstrook te zetten om op die manier de vluchtstrook en de rechter rijstrook vrij te maken voor het overige verkeer.
Dat kwam langzaam weer op gang en dat ging op een gegeven moment zelfs zo vlot dat andere bestuurders het ongeluk bijna te laat opmerkten en het enige wat je in de mist dan hoort is het gieren van de slippende banden, maar... je ziet niks... Een enge ervaring, omdat je op dat moment totaal niet weet wat er gaat gebeuren. Maar goed, het liep dus allemaal goed af en Rijkswaterstaat zorgde uiteindelijk voor een redelijk veilig situatie door de linker rijstrook af te sluiten. De mannen van het KLPD kwamen langs om gegevens te noteren en een blaastest af te nemen en in die tijd werden ook de diverse schadeformulieren ingevuld.
Deze keer ging het goed, maar het had ook heel anders af kunnen lopen zoals deze morgen bijvoorbeeld op de E19 van Breda richting Antwerpen, waar een vrachtwagenchauffeur uit moest wijken voor een stilstaande file en vervolgens tijdens het uitwijken over een motorrijder heen reed. Het is iets wat tussen m'n oren zit, maar m'n grootste angst is om op een bepaald moment geen remweg genoeg te hebben en dat je alleen nog maar iets als 'shit' kunt denken en dan volgt de klap. Tot nu toe (even afkloppen) is het me altijd nog gelukt om voldoende afstand te houden en tijdig tot stilstand te komen als er ineens iets geks opdeed.
Dat brengt me dan op het volgende waar ik me vandaag in de mist weer eens vreselijk over op heb lopen vreten: mensen met een personenauto die een gaatje zien en op het moment dat alles in de remmen gaat net dat gaatje kiezen wat jij als chauffeur nodig hebt om op tijd te kunnen stoppen. Ze ploffen die auto er dan gewoon tussen en jij mag met je vrachtwagen inclusief lading dan maar uitzoeken hoe je dit probleem op gaat lossen en het lijkt alsof men daar totaal niet over nadenkt. Tot het moment natuurlijk dat er iemand letterlijk en figuurlijk plat gereden wordt en het eerste wat dan door de wereld gaat is dat de chauffeur wel geen afstand gehouden zal hebben...
Ik geef toe dat m'n collega chauffeurs hier nog wel eens een potje van maken en echt véél te dicht op elkaar rijden, maar gelukkig zijn dat uitzonderingen al zeg ik dat niet om het goed te praten en er zijn er gelukkig ook heel veel die wel keurig de afstand bewaren. Ook vandaag had ik daar een mooi voorbeeld van, want op de terugweg in de buurt van Bergen op Zoom stond alles ook ineens weer helemaal stil en terwijl een collega chauffeur voor me met een volle container op z'n trailer alles uit de kast moet halen om niet achterop zijn voorganger te klappen ploft daar snel nog iemand met een personenauto tussen die dan zogenaamd alleen daar maar de ruimte heeft. Ja, in z'n eigen wereld misschien maar door de goede reactie van m'n collega chauffeur is een ongeluk voorkomen. Met moeite, maar voor hetzelfde geld was die personenwagen gewoon de helft korter.
Het is gewoon de mentaliteit waar ik moeite mee heb. De mentaliteit van alleen maar aan jezelf denken en een ander? Ach... Als iedereen nou een beetje rekening zou houden met elkaar zou er in Nederland nog maar de helft aan files staan, en daar tel ik dit soort aparte omstandigheden als bijvoorbeeld mist dan ook gelijk maar bij. Wij als vrachtwagenchauffeurs die lol hebben in ons werk en dat op een veilige manier willen doen worden door dit soort lui gewoon voor het blok gezet. Je stelt jezelf er op in, past jezelf aan en probeert het allemaal zo netjes en veilig mogelijk te doen en dan krijg je ineens van die vreemde actie's vlak voor je cabine en sta je weer moederziel alleen met beide benen op de grond. Als mensen die dit soort dingen uithalen nou eens zouden beseffen wat ze veroorzaken, dan zouden ze er nog wel een paar keer over nadenken verwacht ik.
Maar ja... ik zou een dromer zijn als ik echt zou geloven dat het ooit nog beter wordt onderweg. Aan de andere kant... voor ik naar m'n mandje ga zal ik het dan toch maar van de zonnige kant bekijken: slechter dan dit wordt het ook niet. Morgen gaan we gewoon weer vrolijk op pad om alle spullen op tijd af te leveren en te laten zien dat je er met een andere mentaliteit ook komt...
Zondag 14 november 2010 - Rommelen:
Een weekend waarin ik geen afspraken had en er ook nog voor zorg dat ik ze niet zou krijgen, daar komt het even op neer. Niet omdat het niet gezellig is om dingen af te spreken, maar gewoon omdat ik de rust even nodig heb en er hier in huis voldoende dingen zijn die ook nog moeten gebeuren. Kortom: gewoon even lekker aanrommelen...
M'n bed moest bijvoorbeeld eens een grote beurt hebben, want bij een waterbed heb je immers geen matras waar van alles in kan trekken op het moment dat je ligt te slapen en dus is het zaak de hoezen die er om het bed heen zitten regelmatig te wassen. Dat was er al even niet van gekomen, dus was daar nu mooi de gelegenheid voor. Verder natuurlijk de gewone standaard dingen als boodschappen doen en door m'n huishouden heen rennen, een video-recensie plaatsen op Muzikantenplaza en daarnaast ben ik ook weer met de nieuwe versie van deze site aan het rommelen geweest. Het schiet de laatste tijd niet zo hard op, maar ja... dat hoeft ook niet :-)
Wat ik nog wel even wil delen is het volgende: gisteren zat ik online een beetje te zoeken naar opnames op Youtube en dat allemaal naar aanleiding van een opname van de Redbull Soundclash (= een soort van wedstrijd tussen twee bands) die in het Belgische Gent was gehouden. Het ging daar in dit geval tussen Triggerfinger en Absynth Minded en gestreden werd in diverse categorieën, waaronder 'de cover'.
Nu is het op zich geen geheim dat ik met name Triggerfinger een geweldige band vind, maar voor deze gelegenheid kregen ze versterking van singer/songwriter Selah Sue. Een op dit moment 21 jarige Belgische dame en samen deden ze daar een uitvoering van Mercy, wat origineel van Duffy is. Volgens mij zo'n twee jaar later deden ze dit nog een keer, maar dan live op Lowlands en daar komt me dan een partij energie vrij... Gewoon kippevel:
Woensdag 10 november 2010 - Hacker Manifesto:
Bijna 25 jaar geleden schreef Loyd Blankenship (nickname: The Mentor) het onderstaande na zijn arrestatie en het blijft indrukwekkend:
Another one got caught today, it's all over the papers. "Teenager arrested in computer crime scandal", "Hacker arrested after bank tampering"...
Damn Kids. They're all alike...
But did you, in your three piece psychology and 1950's technobrain ever take a look behind the eyes of a hacker? Did you ever wonder what made him tick, what forces shaped him, what may have molded him?
I am a hacker, enter my world.
Mine is a world that begins with school. I've listened to the teacher explain for the fifteenth time how to reduce a fraction. I understand it. "No, Mrs Smith, I didn't show my work. I did it in my head."
Damn kid. Probably copied it. They're all alike...
I made a discovery today. I found a computer. Wait a second, this is cool. It does what I want it to do. If it makes a mistake, it's because I screwed up. Not because it doesn't like me...
or feels threatened by me...
or thinks I'm a smart ass...
or doesn't like teaching and shouldn't be here...
Damn kid. All he does is play games. They're all alike...
And then it happened. A door opened to a world. Rushing through the phone line like heroin through an addict's veins, an electronic pulse is sent out, a refuge from the day to day incompetencies is sought. A board is found.
"This is it! This is where I belong!"
I know everyone here. Even if I've never met them, never talked to them, may never hear from them again. I know you all.
Damn kid. Tying up the phone line again. They're all alike...
You bet your ass we're all alike...
We've been spoon fed baby food at school when we hungered for steak. The bits of meat that you did let slip through were pre chewed and tasteless. We've been dominated by sadists, or ignored by the apathetic. The few that had something to teach found us willing pupils, but those few are like drops of water in the desert.
This is our world now...
The world of the electron and the switch, the beauty of the baud. We make use of a service already existing without paying for what could be dirt cheap if it wasn't run by profiteering gluttons, and you call us criminals.
We explore, and you call us criminals.
We exist without skin color, without nationality, without religious bias... And you call us criminals.
You build atomic bombs, you wage wars, you murder, you cheat, and lie to us and try to make us believe it's for our own good, yet we're the criminals.
Yes, I am a criminal.
My crime is that of curiosity. My crime is that of judging people by what they say and think, not what they look like. My crime is that of outsmarting you, something that you will never forgive me for.
I am a hacker, and this is my manifesto. You may stop this individual, but you can't stop us all. After all, we're all alike...
The Mentor
Zondag 7 november 2010 - weekend update:
Virushelp Nederland ligt nu echt definitief stil. Vorige week is het formulier voor de aanmeldingen door Wim verwijderd en de afgelopen week heb ik ook geen reacties meer gehad op nog bestaande problemen, dus ga ik er vanuit dat alles afgehandeld is. Het einde van een tijdperk, want zoals ik een tijdje geleden al schreef was dit toch iets waar ik veel tijd in heb gestoken, maar wel altijd met plezier. Buiten dat heb ik er natuurlijk veel van geleerd en nog belangrijker: ik heb er een paar hele goede vrienden aan overgehouden en dat is iets wat in de huidige tijd voor een aantal mensen wat minder waarde blijkt te hebben. Maar goed, dat is een heel ander verhaal en ik ben daarom eigenlijk alleen maar nog blijer met de mensen die ik nu om me heen heb.
Gisteren had ik weer een repetitie met de band in Eindhoven en dit was de tweede repetitie met Leon, onze nieuwe bassist. We zijn nu bezig om bij een aantal nummers de puntjes op de i te zetten en het gaat echt steeds beter en lekkerder lopen. Ik heb zelfs een poging gedaan om een klein gedeelte een tweede stem erbij te zingen en dat klonk niet slecht, maar of het ook echt praktisch 'een blijvertje' zal zijn moet nog blijken. Ik ben nu eenmaal geen zanger en het lukt met een beetje moeite wel, zolang ik er maar niet iets anders bij hoef te doen. Maar ja, ik schijn af en toe toch nog even op die potten en deksels te moeten slaan. Voorlopig ben ik erg benieuwd naar de reacties van de andere bandleden als ze de opnames gehoord hebben, haha...
Dinsdag 2 november 2010 - Tomtom:
M'n werkgever wil er niet aan en ik ben er ook geen superfan van: de TomTom, of elk ander navigatie apparaat dan ook maar toch ben ik op het punt aangekomen dat ik zo'n dingetje aangeschaft heb. Puur als hulpmiddel, niks meer en niks minder. Er zijn tegenwoordig ook wel versies te krijgen die voor vrachtverkeer gemaakt zijn in verband met verschillende hoogtes van viaducten, brugjes waar je niet overheen mag en al dat soort dingen meer, maar dat is naar mijn idee ook een kwestie van ervaring. Ik heb de 'gewone' versie gekocht en als je de kaart goed instelt is het eigenlijk net een kaart van een stratenboek waar je naar zit te kijken en je kunt dus van te voren zien waar het appraatje je heen wil sturen én dus ook beslissen of je die route ook daadwerkelijk gaat volgen.
Het is dus geen zaligmakend apparaat waarmee je als chauffeur zomaar op pad kunt gaan en blind op kunt vertrouwen, maar naar mijn idee zeker bruikbaar. Als het om het werk gaat, dan is hij voor mij behoorlijk makkelijk in België waar adressen in plaats A ineens helemaal niet in plaats A, maar in plaats B zitten en dan ben je toch aan het rondrijden voor niks. Ik heb er bijvoorbeeld een klant bij zitten in Nazareth, maar het pand staat op een industrieterrein zo'n acht kilomter van het dorpje vandaan en ligt z'n beetje een paar honderd meter van de bebouwde kom van Deinze. Zo is er ook een voorbeeld van een klant in Ellikom, waar vrolijk altijd op de papieren staat dat hij in Meeuwen zit en dan kun je dus echt in dat dorp rondrijden tot je een ons weegt. Op die manier kan ik er nog wel een stel noemen, maar het gaat om het idee en simpel even het adres invoeren als het om een onbekende klant gaat moet dan toch een hoop tijd en ellende schelen.
Oh ja... ik had natuurlijk ook weer een stratenboek kunnen kopen van België maar, ik heb op dit moment geen idee waar die nog te krijgen zijn. Het boek wat ik in de auto heb liggen is inmiddels 15 jaar oud en daar staat lang niet alles in en zeker niet als het om gebieden gaat waar in die tijd nog gebouwd is ook. En dat zijn er in zo'n periode natuurlijk nogal wat... Voorlopig ga ik het apparaatje eens een beetje uittesten, maar de eerste indruk is in ieder geval goed.
